Yetimlik tez gəldi

1908-ci ilin iyun günlərindən birində Bakıda Dağlı məhəlləsindəki II Təzəpir döngəsində, 6 №-li evdə bir uşaq dünyaya gəldi. Oğlan uşağı. İyirmi üç yaşlı mehriban, xoşrəftar ana – Züleyxa sevinirdi. Tündməcaz, çox vaxt qaşqabaqlı görünən atanın – Mirzə Əbdülqədirin üzü gülürdü. Bu gülüş Züdeyxanın sevincini bir az da artırır, onun zəif düşmüş bədəninə qüvvət verirdi.

Uşağın adını Mikayıl qoydular. O, ayyarımlığına çatar-çatmaz anası Züleyxa qayğısı əskik olmayan dünyaya göz yumdu. Körpəsindən nigaran qala-qala!..

Oğul isti ana qoynundan, doğma ana nəfəsindən məhrum oldu. Sonralar, o doqquz yaşında o, bu böyük itkini belə ifadə edəcəkdir:

Ana dedim, ürəyimə yanar odlar saçıldı,

Ana dedim, bir ürpəriş hasil oldu canımda,

Ana dedim, qarşımda bir gözəl səhnə açıldı.

Ana dedim, fəqət onu görməz oldum yanımda.

Ata çaşbaş qalmışdı. Bilmirdi heç neyləsin? Körpəyə baxan, onu süd verən adam lazımdır?!

Mirzə Əbdülqədir müəllimdi. «Səadət» məktəbində işləyirdi. Çox fikirləşməyə vaxt yox idi. Birdən gözlərinin qabağına doluğduğu Xızı gəldi. Özünün gözəl təbiəti, ab-havası, rayihəli gül-çiçəyilə ömründə dərin il salmış doğma Xızı kəndi...

Ertəsi gün Mirzə Əbdülqədir oğlunu Xızıya apardı. Bibisi gəlini Səfiyyəni ona süd anası tutdu...

Səfiyyə körpəni sevdi, əzizləyə-əzizləyə ona süd verdi: analıq elədi. Sonra Mirzə Əbdülqədir Mikayılı öz yanına, Bakıya gətirdi. Ömürlük taleyini bağladığı Bakıya.

Mikayıl hafizəli, gözüaçıq, müşahidəli uşaqdı. Eşitdiklərini yadında saxlayır, gördüklərini özünəməxsus bir şirinliklə danışdırdı. Şeir əzbərləməkdən yamanca xoşlanırdı.

Axşamlar oğlunun məharətlə, həyəcanla şeir söyləməsindən zövq alan atanın gözlərində sevinc qığılcımları görünərdi. Bundan bir az da həvəslənən Mikayıl yorulmaq bilməz, şeiri şeir dalınca deyər, ata heyərt içində donub qalardı. Oğlunsa üz-gözündən sevinc aşıb-daşardı... Ancaq bu əziz axşamlar, bu xoş anlar uzun sürmədi. 1914-cü ildə Mirzə Əbdülqədir qəflətən vəfat etdi.

Yetimlik çox tez gəldi, yaman tez gəldi! ...(ardı var)